W miesiącu kwietniu Prawne podsumowanie miesiąca obejmuje następujące zagadnienia:

PRAWO ENERGETYCZNE

1. Częstsze zmiany sprzedawcy energii elektrycznej
2. Memorandum trzech regulatorów w sprawie współpracy na rzecz przeciwdziałania narastającemu problemowi kradzieży i dewastacji infrastruktury energetycznej, kolejowej i telekomunikacyjnej
3. Składka audiowizualna

PRAWO OCHRONY KONKURENCJI I KONSUMENTÓW

1. Niższa opłata sądowa dla konsumentów i gospodarstw rodzinnych
2. Sprzedaż sprzętu paramedycznego pod pozorem bezpłatnych badań układu krążenia
3. W dniu 17 kwietnia 2016 roku weszła w życie nowelizacja ustawy z dnia 16 lutego 2007 roku o ochronie konkurencji i konsumentów

PRZEGLĄD ORZECZNICTWA

1. Pracodawca nie może w dowolnym czasie zwolnić pracownika z zakazu konkurencji
2. Oświadczenie o potrąceniu złożone pełnomocnikowi procesowemu nie jest skuteczne
3. Europejski Trybunał Praw Człowieka: dowód z nagranej rozmowy telefonicznej nieobecnego świadka dopuszczalny

—

PRAWO ENERGETYCZNE

1.Częstsze zmiany sprzedawcy energii elektrycznej

Jak wynika z cyklicznego monitoringu URE, w lutym 2016 r. zmiany sprzedawcy dokonało 6 970 gospodarstw domowych (grupa taryfowa G). Natomiast wśród odbiorców z grupy taryfowej A, B i C (odbiorcy przemysłowi) odnotowano 995 takich zmian. Liczba odbiorców z grupy taryfowej A,B,C wg stanu na koniec lutego 2016 r. zwiększyła się od końca XII 2015 r. o 5,8%, natomiast liczba odbiorców w gospodarstwach domowych (grupa taryfowa G), wzrosła o 3,8%.

Źródło: http://www.ure.gov.pl

2.Memorandum trzech regulatorów w sprawie współpracy na rzecz przeciwdziałania narastającemu problemowi kradzieży i dewastacji infrastruktury energetycznej, kolejowej i telekomunikacyjnej

W 2013 roku prace prowadzone w ramach Memorandum zostały włączone do katalogu działań Rządowego programu ograniczenia przestępczości i zachowań aspołecznych „Razem bezpieczniej”.

Precedensem na skalę Europy jest współpraca trzech regulatorów – Urzędu Komunikacji Elektronicznej, Urzędu Regulacji Energetyki i Urzędu Transportu Kolejowego w ramach jednej inicjatywy. Memorandum współpracuje z organizacjami międzynarodowymi takimi jak SIPAM (Security Partnership Against Metal Theft In Germany), która zrzesza około 200 podmiotów oraz EIM (European Rail Infrastructure Managers), zrzeszającą przedsiębiorstwa kolejowe.

Około 64 milionów złotych wyniosły straty z tytułu kradzieży i dewastacji infrastruktury w 2012 roku, a dzięki podjętym w kolejnych latach inicjatywom, w 2015 roku zmniejszyły się do kwoty 37,5 mln złotych. W 2015 roku liczba kradzieży i dewastacji infrastruktury zmalała do 8,8 tys. w stosunku do danych sprzed 3 latach, w którym odnotowano ponad 17 tys. zdarzeń. W 2015 roku nastąpił zaś 23-procentowy spadek kradzieży w stosunku do 2014 roku.

Mimo tego, że statystycznie liczba incydentów tego typu maleje, wciąż jest to liczba znacząca. Najbardziej tracą na tym odbiorcy świadczonych usług. Z powodu kradzieży infrastruktury w 2015 roku aż 161 485 klientów pozbawiano usług telekomunikacyjnych, 22 801 odbiorców pozbawiono energii elektrycznej, zaś 10 603 pociągów miało opóźnienia.

Zdaniem sygnatariuszy Memorandum należy częściej podejmować działania z udziałem przedsiębiorstw branżowych i we współpracy z organami ścigania kontynuować walkę ze zjawiskiem kradzieży i dewastacji, zwłaszcza tam, gdzie występuje największe ryzyko wpływu kradzionej czy dewastowanej infrastruktury na zdrowie i życie ludzi. Edukacja, której skutkiem ma być  kształtowanie społeczeństwa obywatelskiego, które jest odpowiedzialne za wspólne dobro nie jest procesem krótkotrwałym. W związku z Memorandum wdrażane są inicjatywy mające na celu zwalczanie takich procederów. Do tej pory włączono we wspólne działania już 20 partnerów – instytucje państwowe, kluczowe firmy z sektora energetycznego, kolejowego i telekomunikacyjnego oraz towarzyszące im organizacje i izby.

Źródło: http://www.ure.gov.pl

3.Składka audiowizualna

W dniu 20 kwietnia 2016 roku wpłynął do Sejmu poselski projekt ustawy o składce audiowizualnej, który został skierowany do I czytania na posiedzeniu Sejmu w dniu 25 kwietnia 2016 roku. Projekt ustawy przewiduje obowiązek zapłaty składki audiowizualnej w stałej wysokości 15 zł miesięcznie. Obowiązek ten ciążyć ma na odbiorcy końcowym energii elektrycznej i powstaje odrębnie dla każdego punktu poboru tej energii.

Za odbiorcę końcowego w rozumieniu projektu ustawy uważa się także spadkobiercę zmarłej osoby fizycznej, która zawarła umowę z przedsiębiorstwem energetycznym, do czasu rozwiązania tej umowy lub zawarcia nowej umowy, chyba że umowa zawarta przez spadkodawcę przewiduje jej wygaśnięcie przez śmierć strony.

Inkasentami składek będą przedsiębiorstwa energetyczne pobierające należności z tytułu świadczenia usług dystrybucji, którzy corocznie będą zobligowaniu do przesłania każdemu odbiorcy informacji o podstawie prawnej, wysokości składki, terminach zapłaty, numeru rachunku i innych wyjaśnieniach.

Egzekucja składki odbywać się będzie w trybie określonym w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Zwolnieniem od obowiązku zapłaty składki mają być objęci: odbiorcy końcowi uprawnieni do zryczałtowanego dodatku energetycznego, osoby po 75 roku życia, osoby posiadające orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności, uprawnione do świadczenia rehabilitacyjnego lub wychowawczego na pierwsze dziecko.

Według uzasadnienia projektu dochody projektowanego Funduszu Mediów Narodowych z ww. opłat mają wynieść w pierwszym roku jej obowiązywania ponad 2 mld złotych.

PRAWO OCHRONY KONKURENCJI I KONSUMENTÓW

1.Niższa opłata sądowa dla konsumentów i gospodarstw rodzinnych

Od 15 kwietnia 2016 roku w sporach z bankami konsumenci i rolnicze gospodarstwa rodzinne będą ponosić niższe opłaty sądowe. W tym dniu weszła w życie ustawa z dnia 18 marca 2016 roku o zmianie ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Zgodnie z przyjętą zmianą „opłata stosunkowa w sprawach o roszczenia wynikające z czynności bankowych (…) pobierana od konsumenta albo osoby fizycznej prowadzącej gospodarstwo rodzinne wynosi 5 % wartości przedmiotu sporu lub przedmiotu zaskarżenia, jednak nie mniej niż 30 złotych i nie więcej niż 1000 złotych”. Nowa ustawa wprowadza też odmienną od standardowej górną granicę opłat. W pozostałych sprawach górna granica opłaty stosunkowej wynosi 100 000 złotych. Do postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie nowelizacji stosuje się, do czasu zakończenia postępowania w danej instancji, przepisy dotychczasowe.

2.Sprzedaż sprzętu paramedycznego pod pozorem bezpłatnych badań układu krążenia

Prezes UOKiK ustalił w toku postępowania, że spółka VRM Group zapraszała telefonicznie i listownie osoby w wieku od 40 do 75 lat na badania układu krążenia w ramach Akademii Zdrowia. Na miejscu uczestniczącym przedstawiane były oferty sprzedaży sprzętu paramedycznego. Konsumenci nie byli informowani o rzeczywistym, handlowym celu spotkań organizowanych przez VRM Group.  Spółka z Poznania oferowała konsumentom sprzęt paramedyczny o nazwie GPM (generator pola magnetycznego). Urządzenia sprzedawane były przede wszystkim na prezentacjach organizowanych poza lokalem przedsiębiorcy.

Prezes UOKiK nakazał spółce VRM Group natychmiastowe zaniechanie nieuczciwych praktyk rynkowych. Wprowadzanie w błąd i pomijanie przez przedsiębiorcę istotnych informacji potrzebnych konsumentowi do podjęcia decyzji dotyczącej umowy, jest uznawane za niezgodną z prawem nieuczciwą praktykę rynkową. Działania takie bardzo często skutkują podjęciem przez konsumenta decyzji, której nie podjąłby mając dostęp do rzetelnych danych. Pominięciem istotnej informacji, które wprowadza w błąd jest w tym przypadku nieujawnianie handlowego celu praktyki.

Przedsiębiorca zapraszając konsumentów na spotkanie miał obowiązek ich poinformować, że jego rzeczywistym celem było przedstawienie swojej aktualnej oferty i finalnie zawarcie umowy sprzedaży, dlatego też UOKiK zakwestionował praktyki tej spółki. Ponadto w celu wzbudzenia zaufania konsumentów przedsiębiorca przekonywał ich, że badania układu krążenia są prowadzone przy współpracy z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Zdaniem UOKiK uczestnicy spotkań byli przez takie działanie spółki wprowadzani w błąd, ponieważ spółka miała podpisaną umowę cywilnoprawną z jednym z pracowników uczelni.

UOKiK nakazał zaniechanie zakwestionowanych praktyk nadając decyzji rygor natychmiastowej wykonalności. Ponadto na przedsiębiorcę została nałożona kara pieniężna w wysokości ponad 145 tys. zł. Decyzja UOKiK jest nieprawomocna.

Źródło: https://uokik.gov.pl

3.W dniu 17 kwietnia 2016 roku weszła w życie nowelizacja ustawy z dnia 16 lutego 2007 roku o ochronie konkurencji i konsumentów

Celem nowelizacji ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów jest wzmocnienie pozycji konsumentów poprzez poprawę narzędzi służących ich ochronie. Nowe rozwiązania były szeroko konsultowane ze środowiskami przedsiębiorców, prawników oraz organizacjami konsumenckimi.

Najważniejsze zmiany w ustawie przedstawiają się następująco:

– Zakaz proponowania konsumentom nabycia usług finansowych, które nie odpowiadają ich potrzebom z uwzględnieniem dostępnych przedsiębiorcy informacji dotyczących cech konsumentów lub proponowanie nabycia tych usług w sposób nieadekwatny do ich charakteru. Celem tego rozwiązania jest nakłonienie przedsiębiorców do analizowania, czy dana usługa rzeczywiście odpowiada potrzebom konsumentów.

– Nowy model kontroli postanowień wzorców umów – to Prezes UOKiK w decyzji administracyjnej będzie rozstrzygał o niedozwolonym charakterze postanowienia wzorca umowy i zakazywał jego dalszego wykorzystywania. Prezes UOKiK będzie mógł określać środki usunięcia skutków naruszenia zakazu stosowania postanowień niedozwolonych – np. poinformowanie konsumentów będących stronami umów o uznaniu klauzuli za niedozwoloną. Decyzje uznające postanowienie za niedozwolone będą mieć skutek tylko w stosunku do przedsiębiorcy, który je stosuje. Postępowanie będzie wszczynane z urzędu lub z inicjatywy konsumentów, rzeczników konsumentów, Rzecznika Ubezpieczonych oraz organizacji konsumenckich, którzy uzyskują status zawiadamiającego.

– Wprowadzono instytucję „tajemniczego klienta”, która umożliwi uzyskanie informacji mogących stanowić dowód w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów. Jest to instytucja, która pozwoli na uzyskanie dowodów w postępowaniu w sprawie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów. Instrument ten pozwoli na skontrolowanie informacji przekazywanych na etapie przedkontraktowym. Instytucja tajemniczego klienta będzie miała zastosowanie do wszelkich praktyk, które mogą naruszać zbiorowe interesy konsumentów. UOKiK nie będzie stosował prowokacji, a jedynie będzie mógł sprawdzić sposób oferowania produktu lub usługi, a także procedurę zawierania umowy.

– Możliwość wyrażenia poglądu istotnego w sprawie – Prezes UOKiK będzie mógł wyrazić pogląd w sprawie dotyczącej ochrony konkurencji i konsumentów przed sądem powszechnym, jeśli przemawia za tym interes publiczny. Pozwoli to Prezesowi UOKiK dzielić się z sądami wiedzą i dorobkiem orzeczniczym z zakresu prawa ochrony konkurencji i konsumentów, co umożliwi sądowi wszechstronne rozpoznanie sprawy.

– Możliwość publikowania komunikatów i ostrzeżeń w publicznym radiu i telewizji – dzięki temu będzie możliwe szybkie i skuteczne ostrzeganie konsumentów o zachowaniach lub zjawiskach, które istotnie zagrażają ich interesom.

– Prezes UOKiK będzie mógł wydawać decyzje tymczasowe, które umożliwią szybką reakcję na praktyki zagrażające zbiorowym interesom konsumentów. Jeżeli w toku postępowania w sprawie naruszenia zbiorowych interesów konsumentów zostanie uprawdopodobnione, że praktyka przedsiębiorcy może spowodować poważne i trudne do usunięcia zagrożenia dla zbiorowych interesów konsumentów, decyzja tymczasowa zobowiąże przedsiębiorcę do zaniechania określonych działań. Decyzja tymczasowa jest to szybka reakcja na praktyki zagrażające zbiorowym interesom konsumentów. Jeszcze w toku postępowania w sprawie naruszenia zbiorowych interesów konsumentów decyzja tymczasowa zobowiąże przedsiębiorcę do zaniechania określonych działań. Pozwoli zapobiec uprawdopodobnionym zagrożeniom. Decyzja tymczasowa będzie wydawana na czas nie dłuższy niż do wydania decyzji kończącej postępowanie w sprawie. Przedsiębiorca będzie miał możliwość złożenia odwołania od decyzji tymczasowej. W takiej sytuacji UOKiK przekaże akta sprawy do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (SOKiK) nie później niż w ciągu 14 dni, a ten będzie miał 2 miesiące na rozpatrzenie odwołania.

PRZEGLĄD ORZECZNICTWA

1.Pracodawca nie może w dowolnym czasie zwolnić pracownika z zakazu konkurencji

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 10 lutego 2016 roku (sygn. I PK 56/15) umowa o zakazie konkurencji musi zawierać termin, w którym pracodawca może odstąpić od umowy.

Postępowanie dotyczyło pracownika, który przez 10 lat pracował w banku jako weryfikator, a potem przedstawiciel handlowy. Pracownik w trakcie zatrudnienia podpisał umowę o zakazie konkurencji, w której zobowiązał się nie świadczyć równolegle z zatrudnieniem pracy lub usług na jakiejkolwiek innej podstawie na rzecz podmiotów konkurencyjnych. W razie naruszenia postanowień umowy miał zapłacić odszkodowanie w wysokości ustalonej zgodnie z zasadami określonymi w przepisach Kodeksu pracy. Dodatkowo zakaz konkurencji miał trwać jeszcze rok po ustaniu zatrudnienia. W zamian za to bank miał płacić pracownikowi odszkodowanie w wysokości 25% wynagrodzenia. Umowa przewidywała, że zakaz konkurencji przestanie obowiązywać, gdy pracodawca zwolni z niego pracownika.

Po rozwiązaniu umowy o pracę były pracownik przestrzegał zakazu konkurencji, zaś pracodawca płacił mu odszkodowanie przez pół roku po czym zwolnił go z zakazu działalności konkurencyjnej. Jednak pracownik znalazł pracę dopiero po roku od oświadczenia pracodawcy. Pracownik złożył pozew, w którym dochodził od byłego pracodawcy prawie 80 tys. zł, na które składały się odszkodowanie za powstrzymywanie się od działalności konkurencyjnej wraz z odsetkami oraz zadośćuczynienie za utratę możliwości zdobycia podobnego zatrudnienia.

Sąd I instancji zasądził tylko 13 tys. zł za uchylanie się przez firmę od wypłaty odszkodowania za cały rok obowiązywania zakazu konkurencji. Pozwany pracodawca odwołał się od tego rozstrzygnięcia. Sąd II instancji przyjął, że skoro w umowie o zakazie było zastrzeżenie, że bank może w każdej chwili od niej odstąpić, to zwolniony nie może się domagać zapłaty za cały okres, na który została zawarta. W dalszej kolejności pracownik złożył skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego.

Sąd Najwyższy przyznał skarżącemu rację i uchylił wyrok sądu apelacyjnego. Sąd ten uznał, iż nie ulega wątpliwości, że strony umowy mogą przewidzieć w niej prawo odstąpienia, zgodnie z art. 395 Kodeksu cywilnego, stosowanym poprzez art. 300 Kodeksu pracy. Istotą sprawy było to, czy w umowie oznaczono termin na skorzystanie z prawa odstąpienia od umowy. Zgodnie z art. 395 § 1 Kodeksu cywilnego można zastrzec, że jednej lub obu stronom przysługiwać będzie w ciągu oznaczonego terminu prawo odstąpienia od umowy. Jednakże warunkiem ważności tego postanowienia jest oznaczenie terminu. Należy zatem uznać, że zastrzeżenie dla pracodawcy prawa do odstąpienia od umowy bez określenia terminu jest nieważne. Natomiast wyraźne oznaczenie tego terminu nie musi oznaczać, że niedopuszczalne jest jego oznaczenie poprzez odesłanie do innego postanowienia umowy. Wprowadzenie do umowy o zakazie konkurencji klauzuli przewidującej możliwość zwolnienia pracownika „w każdym czasie” z określonego umową zakazu nie jest oznaczeniem terminu, w którym może zostać wykonane przez pracodawcę prawo odstąpienia.

1. 2.Oświadczenie o potrąceniu złożone pełnomocnikowi procesowemu nie jest skuteczne

Doręczenie pisma procesowego zawierającego oświadczenie o potrąceniu wierzytelności pełnomocnikowi procesowemu dłużnika wzajemnego nie wywiera skutków przewidzianych w art. 61 § 1 zdanie pierwsze Kodeksu cywilnego. Takie oświadczenie powinno być złożone dłużnikowi wzajemnemu osobiście – tak wynika z treści wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2016 roku, sygn. II CSK 862/14.

W rozpoznawanej przez Sąd Najwyższy sprawie analizowana kwestia sprowadzała się do rozstrzygnięcia, czy doręczenie pełnomocnikowi procesowemu pisma procesowego, w którym przeciwnik procesowy składa oświadczenie o potrąceniu wierzytelności (art. 499 Kodeksu cywilnego) może być zakwalifikowane jako skuteczne złożenie oświadczenia woli w świetle art. 61 § 1 zd. 1 Kodeksu cywilnego. Rozstrzygając to zagadnienie Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że potrącenie jest czynnością materialnoprawną, która dokonuje się przez oświadczenie złożone drugiej stronie i wywołuje skutek w postaci wzajemnego umorzenia wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej (art. 498 § 2 i art. 499 zd. 1 Kodeksu cywilnego).

Oświadczenie o potrąceniu złożone w toku postępowania toczącego się z powództwa wierzyciela wzajemnego podlega ogólnym zasadom co do sposobu i chwili złożenia określonym w art. 60 i 61 Kodeksu cywilnego. Musi ujawniać zatem wolę potrącenia wierzytelności w sposób dostateczny, a złożone jest z chwilą, gdy doszło do dłużnika wzajemnego w taki sposób, że mógł się zapoznać z jego treścią. Nie jest przy tym konieczne, dla skuteczności złożenia oświadczenia, by adresat zapoznał się z jego treścią, lecz wystarczające jest to, że miał taką możliwość.

Doręczenia pism procesowych w toku procesu dokonywane są według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, które regulują sposób doręczenia i jego procesowe skutki w aspekcie skuteczności czynności procesowych, a więc mają znaczenie wyłącznie procesowe i nie rozciągają się na materialnoprawne skutki doręczenia oświadczeń woli zamieszczonych w tych pismach. Stąd o ile zgłoszenie zarzutu potrącenia w piśmie procesowym podlega tym regulacjom, o tyle złożenie oświadczenia o potrąceniu należy oceniać w świetle przepisów Kodeksu cywilnego.

Jak uznał Sąd Najwyższy, skuteczne w świetle przepisów postępowania cywilnego, doręczenie w konkretnej dacie pełnomocnikowi pisma procesowego zawierającego oświadczenie o potrąceniu wywiera wprawdzie skutek w stosunku do mocodawcy w zakresie doręczenia tego pisma, ale nie może być równoznaczne z dojściem oświadczenia do mocodawcy, jako adresata oświadczenia woli, w tej dacie. Należy zauważyć, że doręczenie pisma procesowego pełnomocnikowi tworzy fikcję prawną doręczenia tego pisma mocodawcy w myśl przepisów materialnych. W sytuacji, gdy chwila doręczenia pisma procesowego nie pokrywa się z chwilą dojścia do adresata oświadczenia woli, doręczenie pisma procesowego może być jedynie początkiem dowodu, zgodnie z obowiązkiem spoczywającym na składającym oświadczenie o potrąceniu. Dojście oświadczenia do adresata oznacza bowiem, że albo zapoznał się z treścią tego oświadczenia, albo było to możliwe, ale z własnej woli adresat się uchylił od zapoznania z oświadczeniem.

Sąd Najwyższy zwrócił uwagę z jednej strony charakter wewnętrznego stosunku pełnomocnictwa pomiędzy pełnomocnikiem a mocodawcą, który zdaje się wykluczać nie informowanie mocodawcy o przebiegu procesu, w tym o treści pism procesowych, lecz z drugiej strony nie można też wykluczyć, że z przyczyn od mocodawcy niezależnych nie może uczestniczyć w postępowaniu lub w tym jego etapie, w którym zostaje złożone oświadczenie woli przez stronę przeciwną, w taki sposób, by możliwe było zapoznanie się z jego treścią. Ustalenie tych okoliczności jest kwestią stanu faktycznego i w razie zakwestionowania dojścia oświadczenia do adresata wymaga analizy konkretnych okoliczności faktycznych. Zasadą jest, że doręczenie oświadczenia woli o potrąceniu wierzytelności musi nastąpić dłużnikowi wzajemnemu osobiście, stąd wykluczyć trzeba wszelki automatyzm w zakwalifikowaniu doręczenia pisma procesowego zawierającego takie oświadczenie pełnomocnikowi procesowemu jako doręczenia oświadczenia stronie.

1. 3.Europejski Trybunał Praw Człowieka: dowód z nagranej rozmowy telefonicznej nieobecnego świadka dopuszczalny

Europejski Trybunał Praw Człowieka w wyroku z 31 marca br. uznał, iż dopuszczenie na rozprawie dowodu z zapisu rozmowy telefonicznej z udziałem nieobecnego świadka nie stanowiło naruszenia prawa do rzetelnego procesu.

Skargę do Strasburga wniósł obywatel Wielkiej Brytanii, który odbywa karę dożywotniego pozbawienia wolności za zabójstwo. Przed Trybunałem skarżący zarzucił, iż jego proces był nierzetelny i naruszył art. 6 Konwencji o prawach człowieka. Skarżący podniósł zarzut wykorzystania w charakterze dowodu zapisów rozmów telefonicznych jednego ze świadków, który odmówił stawiennictwa na rozprawie.

Trybunał nie zgodził się jednak z argumentacją skarżącego i nie stwierdził naruszenia art. 6 Konwencji.

Trybunał powołał się przede wszystkim na ugruntowane orzecznictwo, które nakazuje zbadanie, czy ograniczeniu praw procesowych skarżącego, wynikającym z dopuszczenia dowodu z zeznań nieobecnego świadka, towarzyszą wystarczające czynniki równoważące takie ograniczenie. Co więcej, dowód z zeznań nieobecnego świadka nie może być wyłącznym ani rozstrzygającym dowodem, który przesądza o skazaniu.

Przywołane powyżej przesłanki zostały w tej sprawie spełnione. Dowód z zapisów rozmów telefonicznych świadka, który odmówił stawiennictwa na procesie skarżącego, miał charakter pomocniczy oraz był jednym z wielu dowodów, jakimi posługiwało się oskarżenie. Krajowy sąd odwoławczy uznał nawet cały materiał dowodowy zebrany przeciwko skarżącemu za „przytłaczający”. Dalej, sporny dowód nie został również przyjęty przez sąd w sposób bezkrytyczny – sąd zbadał jego wagę, wiarygodność świadka oraz wszelkie towarzyszące im okoliczności. Obrona mogła bez przeszkód ustosunkować się do tego dowodu i przedstawić swoją wersję wydarzeń. Co więcej, ława przysięgłych została wyraźnie ostrzeżona przez sędziego prowadzącego sprawę o wątpliwościach związanych z tymże dowodem. W tej sprawie Europejski Trybunał Praw Człowieka stwierdził, że dopuszczeniu spornego dowodu towarzyszyły wystarczające gwarancje równoważące ograniczenie prawa do obrony oskarżonego. Nie miało zatem miejsca naruszenie art. 6 Konwencji.

Źródło: Seton przeciwko Zjednoczonemu Królestwu – wyrok ETPC z dnia 31 marca 2016 r., skarga nr 55287/10